Foi nun seis de novembro, o dia da semana era martes, lémbrome ben porque ese dia xantaba cos compañeiros do BBVA, nunha convocatoria dos xubilados e prexubilados do Banco en conmemoración do santo patrono, San Carlos Borromeo. Coma decotío saín da casa ao redor das sete e media da mañá, para cumprir cas miñas obrigas laborais; nesa hora comezaba o amencer, e o abrente presaxiaba un fermoso día con sol de outono. Facía frío e camiñéi a bo paso, atendendo a un tempo ó ir e vir da xente e os meus pensamentos. Non encontréi a ninguén coñecido, aínda que sí recoñocín as caras habituais das persoas que coma min dirixíanse ó seu traballo, facianas coñecidas de persoas descoñecidas...
Xa na rúa Urzáiz, na altura do semáforo diante do edifico Aurora, detinme por estar en vermello, a espera de cruzala rúa, e reparéi nunha muller que, ousada, cruzaba de nesgas, sen atender ó semáforo, camiñando amodiño, con dificultade, coma si estuvera medio durmida ou ben padecera algún atranco físico que lle dificultara o seu camiñar. Encontrábase na metade da estrada, nese intre no paso de peóns, cando un autobús da compañía Vitrasa fixo soar a sua bucina, para previr á muller, que perdín de vista ao quedar tapada polo vehículo. O autobús non arrancóu deseguido, e demoróuse ao tempo que tanto o chófer coma os pasaxeiros levantábanse dos seus asentos e miraban polas ventás, axexando ó que acontecía afora; decatéime de que algo raro pasaba e ao pouco o autobús abréu novamente a marcha, deixándo a vista no outro lado da estrada á muller, suxeitada por outras duas mulleres que tentaban, con pouco éxito, poñela en pé...
O semáforo mudóuse á cor da esperanza e paséi cara ó outro lado. Na beirarrúa as samaritanas xa habían abandoado á muller, ca que me crucéi, botándolle una demorada ollada ao seu estado. Chamóume a atención o sua presenza: ía vestida desa maneira cativa que teñen os pobres e os desvalidos, maila que ela non aparentaba sélo; esa maneira de vestir que suscita nos demáis un sentimento a medio camiño entre o sorriso e a pena. Era loira, duns quizáis cincuenta e tantos anos, pouco agraciada, de cara triste e lentes que presupoñían unha acusada miopía. Levaba saia, que sobresaía da roupa de abrigo escura e deixaba ao aire frío da mañá unhas pernas fracas e moi brancas, sen medias, nas que o vermello da sangue das feridas producidas pola sua caída destacaba nos xeonllos. Ca mirada fuxidía non quiso reparar en min, no meu interés por ela, e continuóu o seu camiño pola rúa, dubidosa, mirando ó chan, cara abaixo, acariñando de cando en vez os xeonllos, cun aire de desvalimento que fería ó corazón...
Mirando o vagaroso andar daquela muller víñéronme a mente a imaxes en branco e negro da xente da nosa terra de sempre, de tódolos tempos, dos tempos que aínda non parecen idos: a imaxe da xente miope, desconfiada, fondeada no pasado, sen evolucionar, arrastrando a sua tristura, xente sin presente nin futuro, que non e dona da capacidade de decidir sobre a sua propia vida, acostumada a ser mandada, dirixida polos que mandan sempre, coma bonecos sin vontade...persoas que non son quen de espertar da longa noite de pedra, metidas de cheo nun interminabel sono asolagado.
Sentín dentro de min o vento frío e ignorante do pasado, resplandecente coma un lóstrego...mais ergueito, apenado pola sorte daquela pobre muller, inxenua vitima da nosa secular ignorancia, e tamén cobizoso de vindeiros tempos mellores, continuéi esperanzado o meu camiño...
No hay comentarios:
Publicar un comentario